रिस्क…

दारु पिताना मी कधीच रिस्क घेत नाही
मी संध्याकाळी घरी येतो तेंव्हा बायको स्वयंपाक करत असते,
शेल्फमधील भांड्यांचा आवाज येत असतो,
मी चोरपावलाने घरात येतो,
माझ्या काळ्या कपाटातून बाटली काढतो,
शिवाजीमहाराज फोटोतून बघत असतात,
तरी या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥१॥

वापरात नसलेल्या मोरीतल्या फळीवरून मी ग्लास काढतो,
चटकन एक पेग भरून आस्वाद घेतो,
ग्लास धुवून पुन्हा फळीवर ठेवतो,
अर्थात बाटलीही काळ्या कपाटात ठेवतो,
शिवाजीमहाराज मंद हसत असतात,
स्वयंपाकघरात डोकावून बघतो,
बायाको कणीकच मळत असते,
या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥२॥

मी: जाधवांच्या मुलीच्या लग्नाचं जमलं का गं?
ती: छे! दानत असेल तर मिळेल ना चांगल स्थळ!
मी परत बाहेर येतो, काळ्या कपाटाच्या दाराचा आवाज होतो,
बाटली मात्र मी हळूच काढतो,
वापरात नसलेल्या फळीच्या मोरीवरून ग्लास काढतो,
पटकन पेगचा आस्वाद घेतो,
बाटली धुवून मोरीत ठेवतो,
काळा ग्लासपण कपाटात ठेवतो,
तरी या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागत नाही
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥३॥

मी: अर्थात जाधवांच्या मुलीचं अजून काही लग्नाचं वय झाल नाही?
ती: नाही काय! आठ्ठावीस वर्षांची घोडी झालीये म्हणे….
मी: (आठवून जीभ चावतो) अच्छा! अच्छा!…
मी पुन्हा काळ्या कपाटातून कणीक काढतो,
मात्र कपाटाची जागा आपोआप बदललेली असते,
फळीवरून बाटली काढून पटकन मोरीत एक पेग भरतो,
शिवाजीमहराज मोठ्याने हसतात,
फळी कणकेवर ठेवून शिवाजींचा फोटो धुवून मी काळ्या कपाटात ठेवतो,
बायको ग्यासवर मोरीच ठेवत असते,
या बाटलीचा त्या बाटलीला पत्ता लागत नाही,
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥४॥

मी: (चिडून) जाधवांना घोडा म्हणतेस? पुन्हा बोललीस तर जीभच कापूनं टाकेन तूझी…!
ती: उगाच कटकट करू नका… बाहेर जाऊन गप पडा…
मी कणकेमधून बाटली काढतो, काळ्या कपाटात जाऊन एक पेग मळतो,
मोरी फळीवर ठेवतो,
बायको माझ्याकडे बघत हसत असते,
शिवाजीमहाराजांचा स्वॆंपाक चालूच असतो,
पण या जाधवांचा त्या जाधवांना पत्ता लागत नाही,
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥५॥

मी: (हसत हसत) जाधवांनी घोडीशी लग्नं ठरवल म्हणे!
ती: (ओरडून) तोंडावर पाणी मारा!!
मी परत स्वॆंपाकघरात जातो, हळूच फळीवर जाऊन बसतो,
ग्यासही फळीवरच होता…
बाहेरच्या खोलीतून बाटल्यांचा आवाज येतो,
मी डोकांवून बघतो, बायको मोरीत दारूचा आस्वाद घेत असते,
या घोडीचा त्या घोडीचा त्या घोडीला पत्ता लागत नाही,
अर्थात शिवाजीमहाराजं कधीच रिस्क घेत नाहीत,
जाधवांचा स्वॆंपाक होईपर्यंत…
मी फोटोतून बायकोकडे बघत हसत असतो…
कारण मी कधीच रिस्क घेत नाही. ॥६॥

व. पु. ….

  

 

 

 

ब्रेकफास्ट …

पांघरूणातून दिवसाचा प्रकाश आत शिरला, तेव्हा ती चमकून जागी झाली. पांघरूण भिरकावून ती ताडकन उठून बसली. गजराच्या घड्याळावर थपडा देत तिनं दोन-चार सणसणीत शिव्याही घातल्या त्या घड्याळाला. 'जाम दगा द्यायला लागलंय हे घड्याळ. आता किमान तासभर लेट झालाय. आता आवरायचं कधी, नाश्ता कधी करायचा आणि ट्रेन कशी गाठायची?' तिच्या डोक्यात हजार चिंतांचा स्फोट झाला. ते नतदष्ट घड्याळ उचलून खिडकीतून भिरकावून द्यावं की फुटबॉलसारखं लाथाडून त्याचा चुराडा करून टाकावा, अशा क्रूर विचारांच्या दुविधेत ती असतानाच बेडरूमच्या दारावर 'टक् टक्' झालं... दार उघडून तो आत आला आणि त्याला पाहून ती चाटच पडली. त्याच्या हातात चक्क ट्रे होता. ट्रेमध्ये गरम, वाफाळत्या चहाचा कप, कुरकुरीत भाजलेले बटर टोस्ट आणि 'सनी साइड अप' ऑम्लेट! 'माय माय!' ती आनंदाश्चर्यानं चित्कारली. त्यानं खास बबजीर् छाप कुनिर्सात करून 'गुडमॉनिर्ंग मादाम' असं विश केलं आणि 'एनीथिंग एल्स मादाम!' असं अतिशय विनम्रतेनं विचारलं. त्याच्या त्या अदाकारीमुळे तिला क्षणभर सगळ्या जगाचाच विसर पडला. उशिराची जाग, ऑफिसला लेट होणार वगैरे सगळ्या विवंचना काही क्षण मागे पडल्या आणि ती ब्रेकफास्टवर तुटून पडली...

... मस्तपैकी ढेकर देऊन तिनं चहाचा शेवटचा घोट संपवला. ट्रे क्षणार्धात उचलून त्यानं बाजूला ठेवला आणि विचारलं, 'काय, हाऊ वॉज द टी?'
' फँटास्टिक! आणि ऑम्लेटसुद्धा ग्रेट होतं!'
' थँक यू! आणि टोस्ट बरोबर भाजले गेले होते का?'
' अरे, एकदम परफेक्ट!'
' ही चव लक्षात राहील ना पक्की!'
' ऑफकोर्स हनी!'
' आणि ब्रेकफास्ट र्सव्ह करण्याची पद्धत!'
' ती तर फारच स्वीट होती!'

... अचानक त्याचा स्वर बदलला. रूक्ष, कोरड्या आणि व्यवहारी सुरात तो म्हणाला, 'हं! हे सगळं नीट लक्षात ठेव. गेले कित्येक दिवस मी तुझ्या हातचा ब्रेकफास्ट खातोय, पण, त्यात काहीतरी कमतरता वाटत होती. शेवटी ठरवलं, आपणच एकदा करून दाखवूयात. नाऊ प्लीज रिमेंबर ऑल ऑफ धिस आणि उद्यापासून एक्झॅक्टली अशाच पद्धतीनं मला ब्रेकफास्ट र्सव्ह झाला पाहिजे!'
त्याच्या शब्दाशब्दागणिक तिचे डोळे पाण्यानं भरत चालले होते. चेहरा लालबुंद झाला होता. गळ्यात हुंदका दाटला होता. आता रडू फुटणार इतक्यात त्यानं तिच्या डोक्यावर एक टप्पू मारला, छान हसत तिच्या गालावर ओठ टेकवून तो म्हणाला, 'ए वेडाबाई! तो जोक होता.

पाणी झरत चालले..

पाणी झरत चालले आज आभाळ फाटले
पावसाला पावसाने वर ढगात गाठले
पाणी झरत चालले झाड झाडाच्या मीठीत
आता झाडाच्या भवती रान आगीच्या ढगीत
पाणी झरत चालले नदी सागर भरती
वाळू ओलावली सारी दोन्ही किनारयावरती
पाणी झरत चालले उभ्या रानाला तहान
पाणी झरत चालले उभ्या रानाला तहान
आता किलबिलताहे झाडाझाडातून पाखरं
पाणी झरत चालले आज आभाळ फाटले
पावसाला पावसाने वर ढगात गाठले…

मी मोर्चा नेला नाही

मी मोर्चा नेला नाही
मी मोर्चा नेला नाही,
मी संपही केला नाही
मी निषेध सुद्धा साधा,
कधी नोंदवलेला नाही

भवताली संगर चाले,
तो विस्फ़ारुन बघताना
कुणी पोटातून चिडताना,
कुणी रक्ताळून लढताना
मी दगड होउनी थिजलो,
रस्त्याच्या बाजूस जेव्हा
तो मारायाला देखिल,
मज कुणी उचलले नाही

 
नेमस्त झाड मी आहे,
मूळ फ़ांद्या जिथल्या तेथे
पावसात हिरवा झालो,
थंडीत गाळली पाने
पण पोटातून कुठलीही,
खजिन्याची ढोली नाही
कुणी शस्त्र लपवले नाही,
कधी गरूड बैसला नाही

धुतलेला सात्विक सदरा,
तुटलेली एकच गुंडी
टकलावर अजून रुळते,
अदृश्य लांबशी शेंडी
मी पंतोजींना भ्यालो,
मी देवालाही भ्यालो
मी मनात सुद्धा माझ्या,
कधी दंगा केला नाही

मज जन्म फ़ळाचा मिळता,
मी "केळे" झालो असतो
मी असतो जर का भाजी,
तर "भेंडी" झालो असतो
मज चिरता चिरता कोणी,
रडले वा हसले नाही
मी "कांदा" झालो नाही,
"आंबा"ही झालो नाही

आयुष्य कसं असतं?

मला खुपदा प्रश्न पडतो
आयुष्य कसं असतं?

कधी कधी वाटतं,
आयुष्य असतं एखाद्या तळ्यासारखं
कुणीही यावं, एखादा दगड टाकुन जावं
दगड टाकणारा निघुन जातो,
पाण्यात खळबळ माजवुन जातो,
अशा वेळेस काय करावं?

कधी कधी वाटतं,
आयुष्य असतं एखाद्या लाकडासारखं
कुणीही यावं, एखदी ठिणगी टाकुन जावं
वाळ्लेलं असेल तर जाळ होतो नाहीतर .
नुसताच धुर ओल्या लाकडाचा
अशा वेळेस काय करावं?

कधी कधी वाटतं,
आयुष्य असतं एखाद्या प्याद्या सारखं
आपला रस्ता फक्त सरळ असतो
पण त्यात कुणीही मधे येतो,
हत्ती, घोड, वजिर अणि कधी कधी राजा सुध्धा
मागेही वळता येत नाही,
अशा वेळेस काय करावं?

पण मला वाटतं...
आयुष्य कसं असावं?
ढगातुन पडणार्‍या पावसाच्या सरी सारखं
तिला कुणीही अडवु शकत नाही
तिला कुणीही जाळु शकत नाही
एकदा वरुन खाली झोकुन दिल्यावर
तिला माहित नसतं, आपण कुठे पडणार आहोत
शेतातल्या काळ्या मातीवर की,
शहरातल्या डाबंरी रस्तावर
कुणा धनिकाच्या रौक गार्डनवर वर कि
कुणा गरीबाच्या झोपडीवर?
रस्तावर बसलेल्या भिकर्‍याच्या थाळित कि,
'येरे येरे पावसा' म्हणत
सोडलेल्या कागदाच्या होडित?

पण कोठेही पडो
तिचा उद्देश एकच असतो
दुसर्‍याला निर्मळ बनवन्याचा
दुसर्‍याला फुलविण्याचा
दुसर्‍याला आनंद देण्याचा

मित्र मोठे होऊ लागलेत ...

आणि थोडा दुरावा जाणवायला लागलाय..........!

कामाच्या एस एम् एस शिवाय
एकही विनोदी एस एम् एस येत नाही
मित्रांच्या कॉल साठी आता
मीटिंग ही मोड़ता येत नाही

बहुतेक कामाचा व्यापच आता
सर्व जागा व्यापयाला लागलाय
मित्र मोठे होऊ लागलेत
आणि थोडा दुरावा जाणवायला लागलाय..........!

फालतू विनोदावर ही हसण्याची
सवय आता मोडायला लागलीये
चेष्टेने केलेली ही चेष्टा आजकाल
भुरातीगिरी वाटायला लागलीये

आणि वाटतय की आजकाल
धिंगाना ही कमी होऊ लागलाय
मित्र मोठे होऊ लागलेत
आणि थोडा दुरावा जाणवायला लागलाय...........!

पूर्वी वेळ सर्वांसाठी असायचा
आता स्वत साठीचा वेळ वाढायला लागलाय
पजेशनचा वेळ येइल तसा
रूम मधील कालवा दडायला लागलाय

ट्रिप चा रविवार आता
नविन जोडीदार शोधण्यात जाऊ लागलाय
मित्र मोठे होऊ लागलेत
आणि थोडा दुरावा जाणवायला लागलाय..........!

मान्य आहे स्वतसाठीही
जीवन जगायच असत
मग त्यासाठी कुणाला
खरच दुखवयाचे असत

पण हे मात्र खर आहे की
मित्राबरोबर मैत्रीचा अभिमानही वाढू लागलाय
मित्र मोठे होऊ लागलेत
आणि थोडा दुरावा जाणवायला लागलाय........!

प्रलय ...

उगाच काय ग ? छोट्या-मोठ्या गोष्टींवरून इतके वाद
उगाच काय ग छोट्या-मोठ्या गोष्टींवरून इतके वाद,
उगाच काय माझ्यासकट जगण्याचाही सोडतेस नाद ? ? ? ?

मी, तू, जगणे, पृथ्वी कुणीच इतके वाईट नाही
अधीरपणावाचून इथे दुसरे कोणी घाईत नाही

अगं विरस व्हावा इतके काही उडाले नाहीत इथले रंग
स्पेशल इफेक्टशिवायसुद्धा शहारून येऊ शकते अंग

अजून आहे आकाश निळे, अजून गुलाब नाजूक आहेत
अजून तरी दाही दिशा आपल्या आपल्या जागी आहेत
पैसे भरल्यावाचून अजून डोळा तारे दिसत आहेत
झाडांच्याही सावल्या अजून विनामूल्य पडत आहेत

अजूनतरी कर नाही आपले आपण गाण्यावर
सा अजून सा च आहे , रे तसाच रिषभावर
अजून देठी तुटले फूल खाली पडते जमिनीवर
छाया पडता पायाखाली, सूर्य असतो डोईवर
स्पोँसर केल्यावाचून अजून चंद्र घाली चांदडभूल
अजून कुठल्या वचनाशिवाय कळी उमलून होते फूल

सागर अजून गणती वाचून लाटेमागून सोडी लाट
अजून तरी कुठलीच जकात घेत नाही पाउलवाट
थंडी अजून थंडी आहे, ऊन आहे अजून ऊन
पाउस पडता अजूनसुद्धा माती हसते आनंदून
काही काही बदलत नाही…. त्वेषाने वा प्रेमाने
जन्मानंतर अजून तसेच मरण येते इमाने

आकाशाचे देणे काही आज उद्यात फिटत नाही
आकाशाचे देणे काही आज उद्यात फिटत नाही
आणि इतक्या लवकर होईल प्रलय असे काही वाटत नाही

   

काही माणसे‏...

काही माणसे असतात खास
जि मैत्रीने खांद्यावर हात टाकतात,
दुःख आले जिवनात तरीही
कायम साथ देत राहातात.

काही माणसं मात्र
म्रुगजळाप्रमाणे भासतात,
जेवढे जवळ जावे त्यांच्या
तेवढेच लांब पळत जातात.

काही माणसे ही गजबजलेल्या
शहरासारखी असतात,
गरज काही पडली तरच
आपला विचार करतात,
बाकीच्या वेळी ति सारी नाती विसरतात
काही हवे असेल स्वतःला तर तुम्हाला मित्र मित्र करतात.

मात्र काही माणसं ही
पिंपळाच्या पानासारखी असतात,
जाळी झाली त्यांची तरी मनाच्या
पुस्तकात आयुष्यभर जपून ठेवाविशी वाटतात

आयुष्यात पहिल्यादा कोणीतरी मनापासुन आवडल होत...

आयुष्यात पहिल्यादा कोणीतरी मनापासुन आवडल होत

खरच तिच्यावर मी मनापासुन प़ेम केल होत...
पहिले आम्हा दोघांमध्ये फक्त मैत्रीच नात होत
नंतर मात्र तिच वागण बोलण मला आवडत गेल होत...

एके दिवशी सकाळी तिला माझी बनशील का अस विचारल होत
तिने मात्र उत्तर न देताच निघण पसंत केल होत...

दोन दिवसांनी मात्र तिने उत्तर नाही अस दिल होत
मैत्रीच नात मात्र पुढे चालु ठेवीन अस सांगितल होत...

हळु हळु मात्र तिच्या मैत्रीच गोड विष प्याव लागत होत
विसरता येत नाही
म्हणुन मैत्रीवर समाधान मानाव लागत होत...

नंतर मात्र आयुष्य संपवावस वाटत होत
पण तिला दोष लागेल म्हणुन तेही जगाव लागत होत...
इतरांसाठी मात्र माझ प़ेम एकतफी॔ होत
पण मी मात्र तिच्यासाठी प़ेम साठवुन ठेवल होत...

मैत्री कधी ठरवून होत नाही...

आपण आपल्या वाटवरुन चालत असतो
आपल्याबरोबर तसे अनेक वाटसरु असतात
रस्ते फुटत असतात....

एकमेकांत येऊन रस्ते मिसळत असतात
आपल्या नकळत कुणाची तरी वाट
आपल्या वाटेला येऊन मिळते
आणि नकळत आपण एकाच
वाटेवरुन समांतर चालु लागतो...

नंतर जवळ येतो
एकमेकाला आधार देतो
एकमेकाला सोबत करतो
एकमेकाची दु:खे वाटुन घेतो
आणि आनंदाचे क्षण साजरे करतो...

मैत्री अशी होते..!

काय जादु असते मैत्रीत!
मैत्री शिववते जगण्याचा खरा अर्थ
मैत्री बदलुन टाकते आयुष्याचे सारे संदर्भ
मैत्री देते आपुलकी, प्रेम अन विश्वास
मैत्री भारुन टाकते आपला श्वास अन श्वास...

कधी कधी वाटतं
समुद्राच्या काठावर शिंपल्याची रास पडलेली असावी
आपण भान विसरुन लहान मुलासारखं
त्यात खेळत असावं
शिंपलेच - शिंपले ....
विविध रंगाचे... विविध आकाराचे ... विविध प्रकारचे...
सहजपणे त्यातला एक शिंपला उचलुन घ्यावा
अलगद उघडावा
अन त्यात मोती सापडावा ....!

काहितरी वेगळ करायचय........

काहितरी वेगळ करायचय........
ढगातुन थेंबाच्या सोबत बरसायचय
पाणवठा जरी गढुळ असला तरी
पुन्हा पाणवठयात येवून नहायचय.

काहितरी वेगळ करायचय........
आसमंतात वा-यासारख झाडांना झोंबायचाय

पानांच्या जाळीवर बसुन उडायचय
मिटलेल्या श्वासांना आता
अस्तित्वातात आणायचय.

काहितरी वेगळ करायचय........
स्वप्नांच्या देशात भटकायचय
प्रयोगानिशी शोधायचय
भवनेच्या पंखात
बळ घेऊन
पुन्हा मायदेशी परतायचय.

काहितरी वेगळ करायचय........
चिखलातल्या कमळाला फुलवायचय
सुकलेल्या फुलांना जगवायचय
माती रुक्ष असलि तरी
मातीतल्या माणसांसाठी जगायचय.

काहितरी वेगळ करायचय........

एक स्वप्न उराशी बाळगायचय
काहि वेगळ करता नाहि आलं तरि
माणसातल्या माणूसकीला मात्र जपायचय

शेवटची भेट ...

मला ती आज शेवटच भेटणार होती
दुख:शी भेट माझी आज तिथेच घडणार होती
आजचा दिवस सहज सरत होता
"अरे जरा दमानं" सांगितल तरी ऐकत नव्हता

तिला आज भेटुच नये असे वाटत होतं
मन माझं तिच्या निरोपाच्या
भयाने आतल्याआत तुटत होतं
पण पुन्हा तिचं ते मोहक रुप,

ते गहिरे डोळे मला दिसणार नव्हते
एकदाच शेवटच म्हणत
आज मन तिच्यासाथी हरणार होतं

कधी नव्हे ते आज पोहोचलो मी वेळेवर
नेहमी जिथे बसायचो बसलो
हात टेकवत त्या बाकावर

आज बागेतली गुलाबी फ़ुलं
मला काळी कुळकुळीत दिसत होती
पाखरांचे ते किलबीलणे मला विरह गाणी वाटत होती

अचानक बागेतलं वातावरण शांत झालं
"ही वादळापुर्वीची शांतत रे"!!
जणु मला इशा-याने सांगितल

हळु हळु काळे ढग जमु लागले
माझा हा विरह सोहळा पाहण्यास जणु ते आतुर झाले

तेवढ्यात ती आल्याची चाहुल लागली
तिने मला पाहताच लगबगीने पावलं टाकली
ती जवळ जवळ येत होती आणि पाऊशी सुरु झाला
सोबत त्याच्या विजाही कडाडु लागल्या

"आज तिच्या नजरेला नजर देउनच बोलणार"
मनात मी शपथ घेतली
पण ती समोर येताच माझ्याच
नजरेने माघार घेतली, नजर माझी भेदरली

ती शांत उभी होती
"उशीर का केलास"? मी विचारले
"अरे काम होतं जरासं!!" ती उत्तरली

बरं ठिक आहे म्हणत!! मी मान वळवली
का रे काय झाले ? तिने विचिरले
कुठे काय !! काही नाही ?
म्हणत मी तिच्या त्या प्रश्नाला टाळलं

"अछ्चा माझं लग्न ठरलय तो युएसए ला आहे"! तिने हसत सांगितल
माझं काय? मी झुरत विचारलं
अरे सॉरी घरातले तयार नव्ह्ते
मी तरी काय करु ?? सगळं गणितच चुकले
चल मी निघते म्हणत ती उठु लागली

पाठी न बघताच ती पुढे चालु लागली
नजर माझी तिच्या पाठमो-या
आकृतीकडे फ़क्त पाहत राहीली

हळु ह्ळु तिची ती आकॄती
माझ्या डोळयात फ़क्त भीजत राहीली
सोबत पावसाची सरही वाढु लागली
त्या पावसाच्या पाण्यात माझ्या
स्वप्नांची कागदी नाव बुडु लागली..

वाचुन बघाच ….

तुझ्या रुपात मन कैद माझे झाले.
तो कविता वाचत होता.
"गप रे" ति वैतगली होति.
जरा सिरीयस बन. २ वर्षे झालीत..
बाबा मागे लागलेत लग्नासाठी..

माझा हो कळव.. तो हसत म्हणाला..
अन काय कळवणार? तुला ना नोकरी,
ना काहि व्यवसाय. अरे लग्न म्हणजे गंमत नाहि.
अग गंमतच आहे. लग्न म्हणजे सहजिवन, प्रेम,
एक मेकात आडकण.लग्न म्हणजे संलग्न.

वेडा आहेस. अरे लग्न म्हणजे संसार,
म्हणजे घर, दुध, किराणा, मुल, म्हणजे पैसा..ति म्हणाली
हातात हात तुझा, अन तुझी साथ. पैसा येइल. येतो. तो म्हणाला
पैसा म्हणजे परसातल प्राजक्ताच झाड नाहि.
हालवल कि फुलांनी आंगण भरुन जात..तिन फटकारल..

अग पण, तो बोलायच्या आतच ति म्हणाली..
पैसा कि प्रेम हा वाद विवाद कालबाह्य आहे..
प्रेमाच्या जागी प्रेम आहे, अन पैसा त्याच्या जागि.
तु मल खुप आवडतोस.. पण तु मला विचार करुन निर्णय दे.
तिन अल्टिमेटम दिला..

१५ ऑगस्ट चा दिवस होता आज खिशात पैसे होते.
दिवस तिच्या बरोबर मजेत घालवायचा होता.
त्यान तिला फोन केला.बर झाल, फोन केलास,
मला पण तुझ्याशी बोलायच आहे.ति म्हणाली.
नो प्रोब्लेम.. ताज मधे भेटु. काय?.. ति उडालीच.

ताज च्या थंडगार वातावरणात, ति सुखावलि होति.
मग काय ठरल?.तिन विषयाला हात घातला.
तो बोलतच नव्हता. मी थांबु शकत नाहि.
हि आपली शेवटची भेट.. तिच्या
बोलण्याला धार होति..

तो आतुन तुटत चालला होता..प्लिज..
अरे प्लिज काय? सारच कठीण आहे.ति म्हणाली.
मी निघते? ..प्लीज थांब, मला एक संधी दे..तो म्हणाला.
तु फक्त एक वर्ष दे मला, तुल पाहिजे तेवढा पैसा देतो…तो म्हणाला.

ति खळखळुन हसली." वेडा रे"अरे पैसा म्हणजे?…
आय नो.. त्यान वाक्य तोडल."किति पैसे लागतात संसाराला?
लाखो रुपये ति म्हणाली..ठीक आहे. एक डिल.तो म्हणाला.
आपण पुढच्या १५ ऑगस्ट ला आपण इथच, ताज मधे,संध्याकाळी. ७ ला भेटु.
अन काय करु..तिन विचारल..
मी त्या दिवशी तुझ्या पायावर ७५ लाख रुपये ओतिल…तुला संसारा साठी.

त्या चित्रपटांत हिरो हिरॉइन ला नोटांनी अंघोळ घालतो तशी.अंघोळ घालीन…
तो हसत म्हणाला."मॅड आहेस." पण म्हणुनच तु मला आवडतो.ति..
पण वचन दे, वाट पहाशील म्हणुन.. तो म्हणाला.
ठिक आहे, पण ७५ रुपये तरी आणशील अस वाटत नाहि. ति हासली.…..

१५ ऑगस्ट.. तो तिचि ६ वाज ल्या पासुनच वाट पहात होता.
तेच टेबल होत, मागच्या वर्षीच, ति ये‌इल? तो अस्वस्थ होता
७ वाजायला आले होते, अन तेवढ्यात ति आत येताना दिसली.
तिच्याशी नजरानजर होतच त्यान हात हलवला.
हाश हूश करत ति समोरच्या खुर्चीवर बसली.

कशी आहेस? फार गरम होत आहे. पहिल पाणी पिते.
म्हणत उठुन ति
त्याच्या समोरच्या ग्लास घ्यायल वाकली.
ति वाकली असताना, त्याला ब्ला‌उज मधे लपवलेल्या मंगळसुत्रचा पदर दिसला.
अग मी मागवतो म्हणेपर्यंत तिन ग्लास तोंन्डाला लावला होता.

अरे फार पाणी पाणी झाल होत.. हं आता बोल.
काय बोलु? तुच सांग. तिच्याकड बघत तो म्हणाला.
मग काय? कुठे आहे ७५ लाख? ति हसत म्हणाली..
त्याचा चेहेरा पड्ला होता., नाहि जमल, तु म्हणालीच तेच खर.
७५ लाख काय ७५ रु जमले
नाहि. पैसा मिळवण कठिण आहे..

जा‌उ देत, मला माहित होत, ति समजावणीच्या स्वरांत म्हणाली.
मल पण तसच वाटत होते. पण म्ह्टल तुला शब्द दिला होता…
तो बघत होता..अजुन काय? पडलेल्या चेहे~यानि तो म्हणाला.
सांगु ति म्हणालि.. अरे माझ लग्न झाल, घरचे मागे लगलेच होते.
तो बॅन्केत आहे, १ बेडरुम च घर आहे… तुझ अस.. ति म्हणाली. सॉरी..

तुझ खर आहे., तु ठीकच केल, माझ्याबरोबर…. वायाच गेल असत.
तो म्हणाला.. ठीक आहे. मी निघते, तुला आता अस भेटण बर नाहि…ति.
बरोबर आहे. निघते.. ति म्हणाली.. तो तिच्या पाठमो~या आकृति कडे बघत होता..

तो बराच वेळ तो बसुन होता. सार संपल होत.
रुम च्या नोकरानि टॅक्सीत सामान भरल..
सर कुठे? टॅक्सी ड्रायव्हर ने विचारले.
सहारा एयर पोर्ट. ईंटर नॅशनल टर्मीनल.
टॅक्सी वेगात चालली होति,
गार हवेच्या सपक्यान डोक शांत होत होत.
विमान तळावर टॅक्सी थांबली,
त्यान ट्रॉलीत लगेज भरल.व भाड देवुन तो निघाला,

सर,टॅक्सी ड्रायव्हर ने हाक मारली,
सर, तुमची बॅग राहिली आहे,
त्यान टॅक्सी ड्रायव्हर कड बघितल, अन म्हणाला
बॅग तुला राहु देत, त्यात ७५ लाख रुपये आहेत.
नाहितरी, मला आता त्याचा काहिच उपयोग नाहि,

ड्रायव्हर बराच वेळ त्याच्या पाठमो~या आकृति कडे बघत होता

आठवण...

आठवण माझी कधीतरी येईलच तुला
तु कदाचीत रडशीलही
हात तुझे जुळवुन ठेव तु
सगळी आसवं तुझी त्यात सामावतील
जो थांबला तुझ्या हातावर
नीट बघ त्याच्याकडे
एकटाच राहीलेला तो थेंब मीच असेल

माझ्या आठवणी एखदयाला
सांगताना तु कदाचीत हसशीलही
जो थांबेल तुझ्या ओठावर येता-येता
नीट वापर त्याला
अडखळलेला तो शब्द मीच असेल

कधी जर पाहशील पोर्णीमेच्या तु चंद्राला
त्याच्या तेजाला तु निखरत राहशील
मध्येच गर्द काळ्या ढगांनी जर त्याला घेरलं
नीट बघ त्याच्याकडे घेरलेला तो ढग मीच असेल

कधी जर सुटला बेधुंद गार वारा
मोहक डोळे तुझे मिटुन तु घेशील
मध्येच स्पर्शली तुला
जर उबदार प्रेमळ झुळुक
नीट बघ जाणवुन ती झुळुकही मीच असेल

मी...

दाढी काढून पाहिला आन् दाढी वाढून पाहिला
चेहरा कंटाळवाणा पण अबाधित राहिला

मी सिनेमाला जरी सुरुवातीला कंटाळा लो
फक्त पैसे वसूल व्हावे म्हणून शेवट पाहिला

चार मिळता चार लिहिली ना कमी ना जास्त ही
प्रेमपात्रा ना ही कागद रद्धीचा मी शोधला

नामस्मरणाला सुद्धा दिधली ठराविक वेळ मी
मी किलो आन् ग्रॅम वरती मोक्ष मोजून घेतला

लाल हिरवे दीप येथे पाप पुण्याचे उभे
सोयीचा जो वाटला मी तोच सिग्नल पाळला

मी धुके ही पाहिले आन् धबधबे ही पाहिले
पण तरी मी शेवटी माझाच फोटो काढला

मी पिझा ही चापतो आन् भाकरी ही हाणतो
घास जो पडला मुखी मी तो रवन्थत ठेवला

भोगताना योग स्मरला योगताना भोग रे
राम ही ना झेपला मज कृष्ण ही ना झेपला

मी मला दिसलो असा की ना जसा दिसलो कुणा
कुरूपतेचा आळ कायम आरशावर ठेवला

अजुन तरी रुळ सोडुन सुटला नाही डब्बा...

अजुन तरी रुळ सोडुन सुटला नाही डब्बा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ॥धृ॥

आमच्या देखिल मनी आले चांदण्याचे पुर
आम्हालाही दिसल्या शम्मा अन शम्मेचे नूर
अजुन तरी परवाना हा शम्मेपासुन दुर
मैत्रिणीच्या लग्ना गेलो घालुन काळा झब्बा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ॥१॥

कुणी नजरेचा ताणुन बाण केलेली जखमी
कुणी ओठांची नाजुन अस्त्रे वापरली हुकमी
अन शब्दांचे जाम भरुन पाजियेले कोणी
मयखान्यातही स्मरले आम्हा मंदिर मस्जिद काबा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ॥२॥

कधी गोडीने गाउ गेलो जोडीने गाणी
रमलो हे जरी विसरुन सारे आम्ही खुळ्यावानी
सर्वस्वाचे घेउनी दाने आले जरी कुणी
अजुन तरी सुटला नाही हातावरचा ताबा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ॥३॥

कोण जाणे कोण मजला रोखुन हे धरते
वाटा देती हाका तरिही पाउल अडखळते
कुठल्या शपथेसाठी माझी ओंजळ थरथरते
मोहाहुन ही मोहक माझी हुरहुरण्याची शोभा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ॥४॥

अजुन तरी रुळ सोडुन सुटला नाही डब्बा
अजुन तरी नाही आमच्या चारित्र्यावर धब्बा ...

उठा उठा चिऊताई...

उठा उठा चिऊताई
सारीकडे उजाडलें
डोळे तरी मिटलेले
अजुनही, अजुनही

सोनेरी हे दूत आले
घरटयाच्या दारापाशी
डोळयांवर झोप कशी
अजुनही, अजुनही ?

लगबग पांखरे हीं
गात गात गोड गाणे
टिपतात बघा दाणे
चोहींकडे, चोहींकडे,

झोपलेल्या अशा तुम्ही
आणायाचें मग कोणी
बाळासाठी चारापाणी
चिमुकल्या, चिमुकल्या ?

बाळाचें मी घेतां नांव
जागी झाली चिऊताई
उडोनीया दूर जाई
भूर भूर, भूर भूर,

- कुसुमाग्रज

नसतेस घरी तू जेव्हा...

नसतेस घरी तू जेव्हा
जीव तुटका तुटका होतो
जगण्याचे विरती धागे
संसार फाटका होतो

नभ फाटून वीज पडावी
कल्लोळ तसा ओढवतो
ही धरा दिशाहीन होते
अन्‌ चंद्र पोरका होतो

येतात उन्हे दाराशी
हिरमुसून जाती मागे
खिडकीशी थबकुन वारा
तव गंधावाचून जातो

तव मिठीत विरघळणाऱ्या
मज स्मरती लाघववेळा
श्वासाविण ह्रुदय अडावे
मी तसाच अकंतिक होतो

तू सांग सखे मज काय
मी सांगू या घरदारा ?
समईचा जीव उदास
माझ्यासह मिणमिण मिटतो

ना अजून झालो मोठा
ना स्वतंत्र अजुनी झालो
तुजवाचून उमगत जाते
तुजवाचून जन्मच अडतो !

आठवण...

आठवण माझी कधीतरी येईलच तुला
तु कदाचीत रडशीलही
हात तुझे जुळवुन ठेव तु
सगळी आसवं तुझी त्यात सामावतील
जो थांबला तुझ्या हातावर
नीट बघ त्याच्याकडे
एकटाच राहीलेला तो थेंब मीच असेल

माझ्या आठवणी एखदयाला
सांगताना तु कदाचीत हसशीलही
जो थांबेल तुझ्या ओठावर येता-येता
नीट वापर त्याला
अडखळलेला तो शब्द मीच असेल

कधी जर पाहशील पोर्णीमेच्या तु चंद्राला
त्याच्या तेजाला तु निखरत राहशील
मध्येच गर्द काळ्या ढगांनी जर त्याला घेरलं
नीट बघ त्याच्याकडे घेरलेला तो ढग मीच असेल

कधी जर सुटला बेधुंद गार वारा
मोहक डोळे तुझे मिटुन तु घेशील
मध्येच स्पर्शली तुला
जर उबदार प्रेमळ झुळुक
नीट बघ जाणवुन ती झुळुकही मीच असेल

www.majhyakavita,com

बघ माझी आठवण येते का?

"मुसळधार पाऊस खिडकीत उभं राहून पहा
बघ माझी आठवण येते का?"

हात लांबव, तळहातांवर झेल पावसाचं पाणी
इवलसं तळं पिऊन टाक
बघ माझी आठवण येते का?

वार्‍याने उडणारे पावसाचे थेंब चेहर्‍यावर घे
डोळे मिटून घे, तल्लीन हो
नाहिच जाणवलं काही तर बाहेर पड, समुद्रावर ये
तो उधाणलेला असेलच, पाण्यात पाय बुडवून उभी रहा
वाळू सरकेल पायाखाली, बघ माझी आठवण येते का?

मग चालू लाग, पावसाच्या अगणित सुया टोचून घे
चालत रहा पाऊस थांबेपर्यत, तो थांबणार नाहिच, शेवटी घरी ये
साडी बदलू नकोस, केस पुसू नकोस, पुन्हा त्याच खिडकीत ये
आता नवर्‍याची वाट बघ, बघ माझी आठवण येते का?

दारावर बेल वाजेल, दार उघड, नवरा असेल
त्याच्या हातातली बॅग घे, रेनकोट तो स्वतःच काढ़ेल
तो विचारेल तूला तुझ्या भिजण्याचं कारण, तू म्हणं घर गळतयं
मग चहा कर, तूही घे
तो उठून पंकज उधास लावेल, तो तू बंद कर
किशोरीचं सहेलारे लाव, बघ माझी आठवण येते का?

मग रात्र होईल तो तुला कुशीत घेईल, म्हणेल तू मला आवडतेस
पण तुही तसचं म्हणं
विजांचा कडकडात होईल, ढ़गांचा गडगडाट होईल
तो त्या कुशीवर वळेल, त्याच्या पाठमोर्‍या शरीराकडे बघ
बघ माझी आठवण येते का?

यानंतर सताड डोळ्यांनी छप्पर पहायला विसरू नकोस
यानंतर बाहेरचा पाऊस नुसता ऐकण्याचा प्रयत्न कर
यानंतर उशीखाली सुरी घे, झोपी जाण्याचा प्रयत्न कर
येत्या पावसाळ्यात एक दिवसतरी, बघ माझी आठवण येते का?

एक मुलगी मला आवडली...

कॉलेजमध्ये असताना
एक मुलगी मला आवडली
तुम्हाला सांगतो ती इतकी आवडली ना
कि चोहिकडे मला फक्त तिच दिसू लागली..

वेळ वाया जात आहे किती
तिला मनातले सांगेनच ह्याची नाही शाश्वती
पण मनात होती भीती म्हणाली असती
मित्रा, हे तर होतय फारच अति

कॉलेज संपले
नोकरी सुरू झाली
तसा थोडा तिचा विसर पडला
अन अहो भाग्य!! आज ति चक्क समोर आली

आली होती माझ्या कंपनीमध्ये
मुलाखत देण्यास
आणि मि होतो तिथे
तिची मुलाखत घेण्यास

मुलाखत सोडली
आणि गेलो कॉफी प्यायला
विचारले तिला आहेस एकटी
कि आहे कोणी तुझा दादला..?

तिचा बोलका चेहरा सर्व काही सांगून गेला
जणू चातकाचा कौल पावसाने स्विकारला
तो चेहरा माझी ओढ अजुनच वाढवून गेला
आणि माझ्या मनाचा मोर पिसारा फुलवून तिथेच नाचू लागला.

मनाने पुढाकार घेतला
आणि वाणिने त्यास प्रतिसाद दिला
एकदा सांगितले तिला माझ्या मनातले
आणि केले इतक्या वर्षाचे अस्वस्थ मन मोकळे..

ति हलकेच लाजली आणि तिच्या गालावरील खळी
माझ्या अंतर्मनाने ओळखली
ति म्हणाली किती वेळ लावलास तु...?
कॉलेजमध्ये असताना मला पण आवडत होतास तु...

अरे नशिबा कसला हा खेळ खेळलास
युग दुर ठेवून शेवटी आम्हास मिळवलास...

आठवतं तुला ?

आठवतं तुला त्या भेटीत
रिमझिम सरींनी छेडलं होतं .

भर दुपारी मला जणू
चांदण्याने वेढलं होतं .

आठवतं तुला त्या भेटीत
श्रावण धुंद बहरला होता .

ओल्या ऋतूत ओल्या स्पर्शाने
ओला देह शहारला होता .

आठवतं तुला त्या भेटीत
दोघे व्याकुळ झालो होतो .

तुझा गंध वेचता वेचता
मीही बकुळ झालो होतो .

आठवतं तुला त्या भेटीत
भावनांनी कविता रचली होती .

माझ्या डोळ्यात तू अन
तुझ्या डोळ्यात मी वाचली होती.

आठवतं तुला त्या भेटीत
आणखी काय घडलं होतं ?

मला स्मरत नाही पुढचं
बहुतेक तेव्हाच स्वप्न मोडलं होतं .

आमची कंपनी

आमच्या Software कंपनीची
बातच काही और आहे
येथे दिवसाचाही दिवस
आनी रात्रीचाही दिवस आहे

सकाळी सकाळी येथे
कामाचा श्रीगणेशा होतो
जरा उशीर झाल्यावर मात्र
मुंबईसारखा एक बोम्बस्फ़ोट होतो

बोनसचा वादा नेहमी येथे
क्षनात विसरला जातो
वाढदिवस सर्वांचा मात्र
आठवनीने साजरा होतो

दर दोन महिन्यांनी येथे
नव्या जागेच्या स्वप्नाची असते खिरापत
सोडुन कुनी गेल्यावर मात्र
होते Increment चे वाटप..

चहा Cofee च्या नावाने येथे
ज्युस झुरळाचा पाजला जातो
टी-मशिन स्वच्छ करनारा मात्र
वर्षातुन एकदाच बोलावला जातो
बाथरूम मध्ये झोपन्याची
येथे मजाच काही और आहे
बाथरूम कम मोबईल रूम
येथे नेहमीच एंगेज आहे

बाथरूम मध्ये जाण्यासाठी येथे
नशीब जोरावर असावं लागतं
दरवाजा Lock झाल्यावर मात्र
गाडीच्या चाबीनेच उघडावं लागतं

लंच नंतर येथे चहाचा
वेध सुरु होतो
चहावाला वेळेवर मात्र
रोज देवासारखा येतो
प्रत्येक जन येथला
रात्री उशीराच घरी जातो
बायको पोरं झोपल्यावर
एकटाच जेवन घेतो

बायका मुलांना यांचे
दर्शन कधी होत नाही
मुले विचारतात आईला
पप्पा नेहमी घरी कसे दिसत नाही ?

मैत्रिण

अशीही मैत्रिण नशिबानेच लाभावी
समोर आलॊ की थोडीशी हड्बडावी,
बोलली नाही तरी आपल्याकडे बघून गोड हसावी.

चालता चालताच पाठून तिनं हाक मारावी,
घर जवळ येताच पुढे निघून जावी.

आपण नसलॊ की थोडीशी हिरमूसावी,
दिसलो की गालवर छान खळी पडावी.

कधी हसता हसताच ती रडावी,
कधी रडता रडताच खुद्कन हसावी।

हक्काने आपल्यावर रागवावी,
मग कही न बोलताच निघून जावी.

नंतर चूक कळल्यावर नुसता मिसकॉल द्यावी,
आपण कॉल केल्यावर मात्र मुद्दाम तो कट्करावी.

सकाळी भेटल्यावर हीचकीचत बोलावी,
निरागस चेहऱ्याने मग माफ़ी मागावी.

लेक्चर ला नसलो तर तिने प्रेसेन्टी लावावी,
वाढदीवसाच्या पार्टीला मात्र नेहमी अबसेन्ट असावी.

ती आनंदात असली की घडघडुन बोलावी,
नाहीतर थोडीशी अबॊल रहावी.

सुखात सगळ्यांना सामिल करावी,
व्यथा फक्त माझ्याकडेच बोलावी.

बाहेरगावी कुठे गेलो तर तिची आठवण यावी,
आठवण काढताच तिला मात्र उचकी लागावी.

परत आल्यावर हसतानाही डोळ्यात पाणी भरावी,
"साधा एक फोनही केला नाही!" म्हणत रुसुन बसावी.

थोडा वेळ मग ती शांत रहावी,
पुढच्याच क्षणाला "माझ्यासाठी काय़ आणले?" म्हणुन विचारावी

मैत्री...

दिवस असे की

शब्द...

प्रेम कर भिल्लासा्रखं...

पुरे झाले चंद्र-सुर्य , पुरे झाल्या तारा
पुरे झाले नदी नाले, पुरे झाला वारा

मोरासारखा छातीकाढून उभा राहा
जाळासारखा नजरेत नजर बांधून पाहा
सांग तिला . . .
तुझ्या मिठीत स्वर्ग आहे सारा

शेवाळलेले शब्द आणिक यमक-छंद करतील काय?
डांबरी सडकेवर श्रावण इन्द्रधनु बांधील काय?
उन्हाळ्यात्ल्या ढगासारखा हवेत बसशील फिरत
जास्तित-जास्त १२ महिने बाई बसेल झुरत
नंतर तुला लगीन चिठ्ठी आल्याशिवाय राहिल काय?

म्हणून म्हणतो जागा हो जाण्यापूर्वीवेळ
प्रेम नाही अक्षरांच्या भातुकलीचा खेळ

प्रेम म्हणजे वणवा होउन जाळत जाणं
प्रेम म्हणजे जंगल होऊन जळत राहाणं

प्रेम कर भिल्लासारखं
बाणावरती खोचलेलं
मातीमध्ये उगवून सुध्धा
मेघापर्यंत पोहोचलेलं

शब्दांच्या या धुक्यामधे अडकुनकोस
बुरूजावरती झेंड्यासारखा फडकू नकोस

उधळून दे तुफ़ान सारं मनामधे साचलेलं
प्रेम कर भिल्लासा्रखं बाणावरती खोचलेलं......

प्रिये तुझ्या आठवणीत ...

प्रिये तुझ्या आठवणीत
मला चार टाके पडले रक्त वाया न घालवता
मी त्यानेच प्रेमप्रत्र खरडले

या सगळ्यात डोक्टरने मात्र चारशे रुपये लाटले

प्रिये मी सारचं वसुल करणार आहे
पण त्याआधी तुझ्या आठवणीत
मी एक झाड लावणार आहे

तु माझी झालीस की त्या झाडाची
गोड गोड फळ मी चाखणार आहे

पण तु माझी झाली नाहीस तर ते झाड
मी कापुण माझे चारशे रुपये वसुल करणार आहे

प्रिये तुझ्या आठवणीत मी एक प्रेमप्रत्र लिहणार आहे
त्यासाठीआभाळाचा कागद
अन समुद्राची शाई मी वापरणार आहे

तुझा नकार असेल तर माझा
कागद मला परत दे
मी त्यावर पाणी तापवणार आहे

प्रिये तुझा नकार मिळाल्यावरही

तुझ्या आठवणींची आठवण येणार आहे
थोडा वेळ दुखः व्यक्त करणार आहे

अन ,
लगेच दुसरीच्या शोधात फिरणार आहे ...

मैत्रि ...

एखादं जाळीदार पान....
जसंजसं त्याचं आयुष्य वाढत जातं
तसंतसं त्याच्या सुंदरतेला तेज चढत जातं
तुझ्या मैत्रिविना आयुष्य धुसर धुसर वाटेल...
तशी वाट सापडेल जगण्याची...
पण...हातात माझ्या हक्काच असं काही नसेल
मैत्रिचा हा नाजुक धागा दोघांनीही आता सांभाळायला हवा
मैत्रि एक धर्म...यास दोघांनीही पाळायला हवा
येणारे येतात अन जाणारे जातातही... मैत्रि सगळ्यांशीच होत नाही
मैत्रि सहज होवुन जाते ... करायची ठरवली तरी ती करता येत नाही
तुझ्या माझ्या मैत्रिला वय नाही...
म्हणुनच वाटतं...तुझ्या माझ्या मैत्रिला भय नाही
मैत्रिचा ठेवा हा असाच जपुन ठेव
तु हास अन दु:ख तुझी माझ्याआड लपवुन ठेव
उद्या जर नस्लेच तुझ्यासोबत तरी माझे शब्द असतील
तू हसत रहा माझ्यासाठी..तुला बघुन माझे शब्दही हसतील
शब्दांनी नाही सांगु शकणार अशी तुझी मैत्रि
मी आहे तुझ्याबरोबर तुझ्या सुख दु:खात एवढीच...

मैत्रीण ....

एक तरी मैत्रीण असावी
बाईकवर मागे बसावी
जुनी हीरो होंडा सुद्धा मग
करिझ्माहून झकास दिसावी !

एक तरी मैत्रीण असावी
चारचौघीत उठून दिसावी
बोलली नाही तरी निदान
समोर बघून गोड हसावी !

एक तरी मैत्रीण असावी
कधीतरी सोबत फिरावी
दोघांना एकत्र पाहून
गल्लीतल्या सगळ्या पोरांची जिरावी !

एक तरी मैत्रीण असावी
जिच्याशी निर्मळ संवाद असावा
कधीतरी छोट्या भांडणाचा
एखादाच अपवाद असावा..

एक तरी मैत्रीण असावी
आयुष्याच्या अनोळखी वळणावर
तुमच्या व्यथा वेदनांवर
तिने घालावी हळूच फुंकर..

एक तरी मैत्रीण असावी
जिच्या मैत्रीत विश्वास रुजावा
तुमचासुद्धा खांदा कधी
तिच्या दुःखाने भिजावा..

एक तरी मैत्रीण असावी
चांदणीसारखी मैत्रीच्या आकाशात
मित्रांचे दिवे मावळले म्हणजे
चालावं पुढे तिच्याच प्रकाशात...

प्रेम...

पाचवी पर्यंत प्रेम म्हणजे काय असतं ते माहीतच नव्हतं...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
दहावी पर्यंत अभ्यास,अभ्यास आणि अभ्यास...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
आता थोड तरी कळायला लागलं होत की प्रेम म्हणजे काय असतं,पण बारावी म्हणजे आयुष्याच वळण...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
शाळेत असताना मुलीशी जास्त मैत्री कधी साधलीच नाही
त्यामुळे कॉलेज मध्ये सुध्दा मैत्री जपताच आली नाही...

म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
आता मैत्रीनीही खुप आहेत, पण प्रपोज करायला डेअरींगच होत नाही...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
प्रत्येक वेळा समोरच्यांच्या भावनांचा विचार केला, नाही म्हणाली तर कदाचित चांगली मैत्रींन गमवून बसेन...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
कधी वाटत ह्या मुलींच्या मनातल सगळ कळाल असत तर बरं झाल असत ना!... पण ते कधी कळालचं नाही...
म्हणुन प्रेम करायचं राहुन गेलं.
नंतर विचार करतो अजुन लग्नाला दोन वर्षे आहेतं खुप वेळ आहे! अजुन वेळ गेलेली नाही .. काही तरी कर

आवडत मला...

आवडत मला...
सायंकाळी समुद्र किनारी फ़िरायला
ओल्या वाळू वर अलगदपणे
पावलं टाकायला...............
खुप मज्जा येते ज्या
वेळी ती ओली वाळू
तळपायांना हळूवार स्पर्श करते.
आवडत मला...
त्याच वाळूवर काही
वेळ बसुन त्या मावळत्या
सुर्याकडे एकटक बघत बसायला.
आवडत मला ...
त्या समद्रात बुडणारया
सुर्याकडे पहात पहात
गेलेले दिवस आठवत बसणे.
आवडत मला...
बुडलेल्या सुर्याला
पाहता पाहता
ऊद्या च्या नविन
किरणांची वाट पाहायला

प्रेमात पडलं की..

माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं!!

तिचं बोलण,
तिचं हसण;
जवळपास नसूनही
जवळ असण;
जिवणीशी खेळ करीत
खोटं रूसण;
अचानक स्वप्नात दिसण!

खट्याळ पावसात
चिंब न्हायच!
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं!!

केसांची बट तिने
हलूच मागे सारली...
डावा हात होता
की उजवा हात होता?

आपण सारखं आठवतो,
प्रत्येक क्षण
मनात आपल्या साठवतो!

ती रुमाल विसरून गेली!
विसरून गेली की ठेवून गेली?
आपण सारखं आठवतो,
प्रत्येक क्षण
मनात आपल्या साठवतो!

आठवणीचं चांदण असं
झेलून घ्यायचं!
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं!!

तिची वाट बघत आपण उभे असतो...
ठरलेली वेळ कधीच टळलेली!
येरझारा घालणसुद्धा
शक्य नसतं रस्त्यावर!
सगल्यांची नजर असते
आपल्यावरच खिळलेली!!

माणसं येतात,
माणसं जातात,
आपल्याकडे संशयाने
रोखून बघतात!

उभे असतो आपण
आपले मोजीत श्वास:
एक तास! चक्क अगदी एक तास!!

अशी आपली तपश्चर्या
आपलं त्राण तगवते!
अखेर ती उगवते!!

इतकी सहज! इतकी शांत!
चलबिचल मुळीच नाही!
ठरलेल्या वेलेआधीच
आली होती जशी काही!!

मग तिचा मंजूळ प्रश्न:
"अय्या! तुम्ही आलात पण?"
आणि आपलं गोड उत्तर:
"नुकताच ग! तुझ्याआधी काही क्षण!"

कालावर मात अशी!
तिच्यासोबत भुलत जायचं!
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं!!

एकच वचन
कितीदा देतो आपण!
एकच शपथ
कितीदा घेतो आपण!

तरीसुद्धा आपले शब्द
प्रत्येक वेळी नवे असतात!
पुन्हा पुन्हा येऊनही
पुन्हा पुन्हा हवे असतात!!

साधंसुधं बोलताना
ती उगीच लाजू लगते,
फुलांची नाजुक गत
आपल्या मनात वाजू लागते!!

उत्सुक उत्सुक सरींनी
आभाळ आपल्या मनावर झरून जातं;
भिजलेल्या मातीसारखं
आपलं असण सुगंधाने भरुन जातं!!

भरलेल्या ढगासारखं
मनाचं भरलेपण उधलून द्यायचं!
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं!!

-मंगेश पाडगावकर

बरंच काही....

बरंच काही निघून गेलयं
तरीही मी उभाच आहे
अर्थ सर्वच संपून गेलाय
तरीही जीवन सुरुच आहे

वेळ केव्हा निघून गेली
मला कधी कळलेच नाही
कळले जेव्हा मला तेव्हा
हाती काहीच उरले नाही


आता सर्व शांत झालयं
वादळानंतर होत तसं
पाऊसही थांबलाय आता
श्रावणानंतर होत तसं

तरीही,

बरंच काही शिल्लक आहे
अजून माझ्या हाती
काही क्षण अजूनही आहेत
फक्त माझ्यासाठी

त्यावरच तर जगतो आहे
हसतो आणि रडतो आहे

एकच गोष्ट फक्त मी
माझ्याकडची हरलो
प्रत्येक क्षणी आजही मी
फक्त तुझ्यासाठी झुरलो

आजही मला एकच फक्त
सांगावेसे वाटते
आयुष्याच्या या क्षणीही
तुझी उणीव भासतेय
फक्त तुझीच उणीव भासतेय

परवा भेटला बाप्पा...

परवा भेटला बाप्पा, जरा वैतागलेला वाटला
दोन क्षण दम खातो म्हणून माझ्याघरी टेकला
उंदीर कुठे पार्क करू ? लॉट नाही सापडला
मी म्हंटलं सोडून दे, आराम करु दे त्याला

तू पण ना देवा कुठल्या जगात राहतोस ?
मर्सिडिस च्या जमान्यात उंदरावरून फ़िरतोस
मर्सिडिस नाही निदान नॅनो तरी घेऊन टाक
तमाम देव मंडळींमधे भाव खाऊन टाक

इतक्या मागण्या पुरवताना जीव माझा जातो
भक्तांना खुश करेपर्यंत माझा जीव दमतो
काय करू आता सार मॅनेज होत नाही
पुर्वीसारखी थोडक्यात माणसं खुशही होत नाहीत

इमिग्रेशन च्या रिक्वस्ट्स ने सिस्टीम झालीये हॅंग
तरीदेखील संपतच नाही भक्तांची रांग
चार आठ आणे मोदक देऊन काय काय मागतात
माझ्याकडच्या फ़ाइल्स नुसत्या वाढतच जातात

माझं ऐक तू कर थोडं थोडं डेलिगेशन
मॅनेजमेंटच्या थेअरीमधे मिळेल सोल्यूशन
एम बी ए चे फ़ंडे तू शिकला नाहीस का रे ?
डेलिगेशन ऑफ़ ऍथॉरिटी ऐकल नाहीस कारे ?

असं कर बाप्पा एक लॅपटॉप घेउन टाक
तुझ्या साऱ्या दूतांना कनेक्टीव्हिटी देऊन टाक
म्हणजे बसल्याजागी काम होइल धावपळ नको
परत येउन मला दमलो म्हणायला नको

माझ्या साऱ्या युक्त्यांनी बाप्प झाला खुश
माग म्हणाला हवं ते एक वर देतो बक्षिस
सी ई ओ ची पोझिशन, टाऊनहाऊस ची ओनरशिप
ईमिग्रेशनदेखील होइल लवकर मग ड्युअल सिटिझनशिप

मी हसलो उगाच, म्हंटल, देशील जे मला हवं ?
म्हणाला मागून तर बघ, बोल तुला काय हवं !
पारिजातकाच्या सड्यात हरवलेलं अंगण हवं
सोडून जाता येणार नाही अस एक बंधन हवं

हवा आहे परत माणसातला हरवलेला भाव
प्रत्येकाच्या मनाच्या कोपऱ्यात थोडासा शिरकाव
देशील आणून परत माझी हरवलेली नाती
नेशील मला परत जिथे आहे माझी माती

इंग्रजाळलेल्या पोरांना थोडं संस्कृतीचं लेणं
आईबापाचं कधीही न फ़िटणारं देणं
कर्कश्श वाटला तरी हवा आहे ढोलताशांचा गजर
भांडणारा असला तरी चालेल पण हवा आहे शेजार

य़ंत्रवत होत चाललेल्या मानवाला थोडं आयुष्याचं भान
देशील का रे बाप्पा माझ्या पदरात एवढं दान ?
"तथास्तु" म्हणाला नाही सोंडेमागून नुसता हसला
सारं हाताबाहेर गेलंय पोरा "सुखी रहा" म्हणाला बाप्पा माझा.

~Deepa Kulkarni Mittimani

मला शेवटचा....................

नाव बुडण्याआधी किनारा पाहून घे
जो नेईल नदीपार असा सहारा शोधुन घे
माझा मृत्यू इथेच लिहीलाय याच सागरात
मला शेवटाचा एकदा मिठीत सामावुन घे.

जेवढं रडायचं आहे आज रडून घे
ज्या शपता सोडायच्या त्या सोडून घे
आठवणीशीवाय काहीच नाही माझ्याकडे
आणखी काही हवं असेल तर मागुन घे

आज तुझी प्रत्येक इच्छा पुर्ण करुन घे
आज शेवटच माला डोळे भरुन पाहून घे
उद्या तुझ्यावर कोणा दुस-याचा हक्क असेल
जे काही विसरायच असेल ते विसरुन घे

नाहीच जुळले तर शब्द जुळूवुन घे
सगळ्या कविता आज पुन्हां वाचुन घे
तुझ्या आठवणी जखमांवर मीठ चोळतात
जाताना तुझी एक एक आठवण चाळून घे

एकदा पाहायच तुला...

एकदा पाहायच तुला पावसात भिजताना
बरसनार्‍या थेम्बाना न्याहाळायचय तरसताना

पाउस ही हर्षेल स्पर्शाने तुझ्या
मनात उतरवीन मी निथळताना तुला

मलाही वाटेल मग एक थेम्ब व्हावासा
फक्त तुझ्या ओठावर जाउन बरसावा

न्याहाळ्ताना ओले रुप तुझे ते रती
सान्ग माझ्या मनाची समजुत घालु कशी

घेता जवळ् तुजला श्वाशात श्वास मिसळले
भरुन उरलेल्या धुक्यात मग रुधिरही उसळले

घट्ट मिठित तु जा ना विरघळुन माझ्या
पावसात लागलेल्या आगीला विझव ना जरा

तुझ्या डाळिम्बी ओठाना ओठ स्पर्शतात
वाटे भुतलावर स्वर्गच उतरला

पदर जरी असला तरी ओलेत्यातुन मोहवती
वक्ष स्थळ सुन्दर ती मला खुणवती

पावसात भिजताना पाहताना तुला
मनी इन्द्रधनु कसे नाचले कळलेच नाही मला

तुझ्या नंतर...

एक वर्षभर माझ्यावर केलेल्या प्रेमावर,
आभार तुझे मानतो आहे,
तुझ्या नंतर मी आता,
दूसरी मुलगी शोधतो आहे..........

तू सुद्धा आता,
दूसरा कुणी शोधला असशील,
रोज रोज त्याला,
माझ्यासारखा पिलला असशील.......

तुला माहित आहे,
प्रेमासाठी किती STRUGGLE करावा लागतो,
एक मुलीला पटवायला,
किती घाम गालावा लागतो..........

तुला लिहलेल्या प्रेम पत्रांची,
आजही आठवां ताजी आहे,
पुढचे प्रेम करायला,
माला त्यांची गरज आहे.........

आपल्या प्रेमापायी तुला दिलेले,
सर्व GIFT सुद्धा हवे आहे,
अर्ध्या किमतीत सुद्धा त्यांना,
विकत घ्यायला मी तयार आहे..........

तुझ्यावर केलेला सर्व खर्च,
आजही माझ्याकडे तयार आहे,
CHEQUE घ्यायचा की CASH घ्यायची,
यावर विचार सुरु आहे............

अरे हो..............
तुझातर माझ्यावर,
कोणताही खर्च नसेल,
कारन पर्स नेहमी घरी विसरने,
तुझे आजही सुटले नसेल........

तुझ्याकडे मी दिलेला,
माझा फोटो मला हवा आहे,
मुलीना IMPRESS करायला,
तोच तर एक दुवा आहे...........

तुझ्याकडून मिलालेल्या सर्वच वस्तुंचा,
माझ्या पुढच्या प्रेमावर मी वर्षाव करील,
तुला जसे PROPOSE केले होते,
तसेच मी तिला पण करीन............

म्हणुन मला माझे,
सर्व तू परत कर,
मला अजुन एक मुलगी पटवायला,
माझ्यासाठी प्रार्थना कर.........

तुझे प्रेम संपल्यावर,
दुसरे प्रेम शोधतो आहे,
तुझ्या नंतर मी आता,
दूसरी मुलगी शोधतो आहे,
तुझ्या नंतर मी आता,
दूसरी मुलगी शोधतो आहे..............

कुणीतरी आठवणं काढतय...

कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......
कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......

बाकी काही नाही
हसता हसता डोळे अलगद भरुनही येतील
बोलता बोलता शब्द ओठी जातीलही विरुन
कावरंबावरं होण्यासारखं बिलकुल काही नाही
कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......

रस्त्यामध्ये दिसतातच की चेहरे येता-जाता
"एका" सारखेच दिसू लागतील सहज बघता बघता
अवती भोवती सगळीकडे तेच माणूस दिसेल
स्रुष्टीमध्ये दोनच जीव आणखी कुणी नसेल
भिरभिरल्यागत होण्यासारखं बिलकुल काही नाही
कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......

मोबाईल वाजण्याआधीच तो वाजल्य़ासारखा वाटेल
जुनाच काढून एसएमएस वाचावासा वाटेल
दिवस सरता वाटत जाईल उगाचच उदास
पावलोपावली जड होत जाईल बहुधा श्वास
घाबरुनं बिबरुनं जाण्यासारखं काही नाही
कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......

जेवता जेवता जीवघेणा लागेलही ठसका
घरचे म्हणतील सारखा कसा लागतो उठता बसता
चेहरा लपवत, डोळे पुसत, पाणी प्यावे थोडे
बोलण्याआधी आवाजाला सांभाळावे थोडे
सांगुन द्याव काळजीसारख बिलकुल काही नाही

"कुणीतरी आठवणं काढतय, बाकी काही नाही......"

सखी...

नको धाऊस गं सखे
बेभाण होऊन या वेड्यासंगे
कधी परतुन पाहिल्यावर मग
परतीची वाटही दिसणार नाही मागे..

कुठे तरी, काही तरी घडलय
त्याचं कोणासोबत तरी बिनसलय
मग उगाचच नाही मन माझं
माझ्यापसुन दुर गेलय....

सख्या रे काय सांगु तुला
जीव माझाच मजवरी उधार झाला
या वेड्या सखीने तर तो ही
मजपासुनी दुर नेला....

जेवढं बांधावं काव्यात
तेवढी तु निराकार होत जातेस...
समजुन सोडवावं म्हटलं तर
आणखीनच गुंतत जातेस...

किती सहज म्हणुन गेलीस सखे,
वेळ पाहुन लिहीत जा ..
माझ्यावर रागवण्यापेक्षा तुन
तुझ्या आठवणींनाच थोडसं बजावत जा...

जमलंच तर तुला,
आणखी एक जादु करुन जा...
निरोप घेताना सखे,
तु तुझ्या आठवणीही घेऊन जा ..!

तु फ़क्त हो म्हण‏

तु फ़क्त हो म्हण
तुझ्यासाठी माझ्यात बदल करुन घेइन मी
तुझ्यासाठी सगळ काही सहन करेन मी
तुलाच सुखी ठेवण्यासाठी कष्ट करेन मी
तु फ़क्त हो म्हण
जीवनाच सोन करेन मी
सगळ सुख मी तुला देइन
तुझीच पुजा आयुष्यभर करेन मी
तु फ़क्त हो म्हण
तु फ़क्त हो म्हण
या जगाला सुद्धा जिन्कून दाख्वेन मी
प्रेम काय असत हे दाखवुन देइन मी
तु फ़क्त हो म्हण
माझ्याबरोबर सदा रहा
अशीच साथ आयुष्यभर देत रहा
मला तुझ्या प्रेमात पडु दे जरा
तु फ़क्त हो म्हण
तु फ़क्त हो म्हण

माझ्या अंतरीचे बोल

माझ्या अंतरीचे बोल तुला कळणार नाही
आता तुला माझे शब्द कधी छळणार नाही !

खूप लिहिले तुजसाठी तरी तुला उमजेना
आता तुझ्यासाठी अश्रू कधी ढाळणार नाही !

किती काळ गेला माझा फक्त तुझ्या प्रतीक्षेत
आता मात्र तुझ्यामागे अशी पळणार नाही !

तुझ्यासाठी मनातली प्रित अबोल राहिली
आता भेटलास तरी काही बोलणार नाही !

तुझ्या - माझ्यातली दरी अशी वाढत जाईल
त्याला जोडणारा सेतु मात्र बांधणार नाही !

पैलतीरावर आला मूक भावनांचा थवा
तुझ्या निघून जान्याने तोही थांबणार नाही !

तुझ्या आठवांचे सडे माझ्या दारी सांडतील
पण मनी आले तरी तुला भेटणार नाही !

सुख लोळेल पायाशी तेव्हा विसरून जाशील
तुझ्या सुखावर मात्र कधी जळणार नाही !

उन जरा जास्त आहे

उन जरा जास्त आहे
दर वर्षी वाटत
भर उन्हात पाऊस घेऊन
आभाल मनात दाटते

तरी पावले चालत राहतात
मन चालत नाही
घामा शिवाय शरीरात
कोणीच बोलत नाही

तितक्यात कुठून एक ढ़ग सुर्यासमोर येतो
तितक्यात कुठून एक ढ़ग सुर्यासमोर येतो
उन्हा मधला काही भाग पंखांखाली घेतो
वारा उनाड़ मूला सारखा सैरा वैरा पळत रहातो
पाना फूला झाडांवरती छ्परावारती चढूंन पाहतो

दूपार टळून संध्याकाळ चा सुरु होतो पुन्हा खेळ
उन्हा मागुं चालत येते गार गार कातरवेळ
चक्क डोळयां समोर रुतु कूस बदलून घेतो
पावासा आधी ढ्गां मधे कुठुन गारवा येतो ...

आयुष्या वर बोलू काही......

जरा चुकीचे... जरा बरोबर......
जरा चुकीचे, जरा बरोबर , बोलू काही.....
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही......

उगाच वळसे शब्दांचे हे देत रहा तू ..
उगाच वळसेे शब्दांचे हे देत रहा तू ....
भीडले नाहीत डोळे तोवर , बोलू काही......
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........

तूफान पाहून तीरा वर , कुजबुज्ल्या होडया ..
तूफान पाहून तीरा वर , कुजबुज्ल्या होडया ....
पाठ फीरू दे त्याची, नंतर बोलू काही........
चला दोस्त हो ;आयुष्या वर बोलू काही..........

हवे-हवे से दुखः तुला जर, हवेच आहे ..
हवे-हवे से दुखः तुला जर, हवेच आहे ....
नको-नको से हळवे कातर, बोलू काही.......
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........

"उदया-उदया" ची कीती काळजी , बघ रांगेतुन..
"उदया-उदया "ची कीती काळजी , बघ रांगेतुन....
"परवा" आहे "उदया"च नंतर, बोलू काही........
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........

श्ब्द असू दे हातां मध्ये, काठी म्हनुनी..
श्ब्द असू दे हातां मध्ये, काठी म्हनुनी....
वाट आंधळी, प्र्वास खडतर ,बोलू काही .......
चला दोस्त हो , आयुष्या वर बोलू काही..........

चला दोस्त हो , आयुष्या वर बोलू काही..........

तु विसरु शकणार नाहीस...........!

तु विसरु शकणार नाहीस
नदीचा काठ, चमचमतं पात्र
उतरता घाट, मोहरती गात्रं

तु विसरु शकणार नाहीस
कलंडता सुर्य, लवंडती सांज
पक्षांच्या माळा, किणकिणती सांज

तु विसरु शकणार नाहीस
सोनेरी उन, वा-याची धुन
पावलांची चाहूल, ओळखीची खुण

तु विसरु शकणार नाहीस
दिलेला शब्द, ओझरता स्पर्श
दडलेले प्रेम, ओसंडता हर्ष

तु विसरु शकणार नाहीस
हातात हात, अन् तुझं माझं हितगुज
आंब्याच्या झाडावर, चिमण्यांची कुजबुज

तु विसरु शकणार नाहीस
भिजलेले डोळे, विरलेली स्वप्नं
भिजलेली वाट, उरलेले प्रश्न
तु विसरु शकणार नाहीस

आणि मी ही विसरु शकणार नाहीस.

संध्याकाळचा पाऊस मला...........!

संध्याकाळचा पाऊस मला...........
संध्याकाळचा पाऊस मला गाणं गायला सांगायचा
माझे गाणे ऐकून त्यातले चार शब्द मागायचा

मी शब्द दिल्यावरती पाऊस अगदी खुश होई
नखशिखान्त भिजवून मला ओलाचिंब करुन जाई

संध्याकाळचा पाऊस मग रिमझिम रिमझिम बरसायचा
माझं घर भिजवून पुन्हा अंगणभर पसरायचा

इंद्रधनु होऊन पाऊस सात रंगात फुलत असे
ऊन्हात पाऊस पावसात ऊन छप्पापाणि खेळत असे

पावसात चिंब चिंब भिजुन मनामध्ये मोहोर फुटत असे
पावसामुळे पावसासकट संध्याकाळ हवी वाटे

संध्याकाळचा पाऊस मला थेंब न थेंब आठवतो
संध्याकाळचा पाऊस मला थेंब न थेंब आठवतो
अजूनसुध्दा माझ्यासाठी पाऊस गाणी पाठवतो

अशीच यावी वेळ एकदा................!

अशीच यावी वेळ एकदा................
अशीच यावी वेळ एकदा स्वप्नी देखील नसताना
असे घडावे अवचीत काही तुझ्या समीप मी असताना

अशाच एका संध्याकाळी एकांताची वेळ अचानक
जवळ नसावे चिट्टपाखरु केवळ तुझी नि माझी जवळीक

संकोचाचे रेशीम पदडे हा हा म्हणता विरुन जावेत
समय सरावा मंद गतीने अन् प्रितीचे सुर जुळावे

मी मागावे तुझीयापाशी असे काहीसे निघताना
उगीच करावे नको नको तु हवे हवेसे असताना

शब्दावाचुन तुला कळावे गुज मनी या लपलेले
शब्दावाचुन तुला कळावे गुज मनी या लपलेले
मुक्तपणे तु उधळून द्यावे जन्मभरी जे जपलेले.....!

आठवतंय ..........!

आठवतंय
आपण खुप भांडायचो
झालं गेलं विसरुन पुन्हा नवा डाव मांडायचो

आठवतंय
तु फुलं माळायचीस
मी गंध घेतल्यावर फुलासारखी फुलायचीस

आठवतंय
तुला गाणं आवडायचं
तुला गाणं आवडतंय म्हणुन मला गाणं सुचायंच

आठवतंय
तु एकदा रुसली होतीस
तुझा राग ओसरल्यावर कुशीत येऊन बसली होतीस

आठवतंय
तुला गजरा दिला होता
तु मात्र मीच तुला माळावा असा हट्ट धरला होतास

आठवतंय
एकदा मला लागलं होतं
तुझ्या डोळ्यात आख्खं आभाळ रात्रभर जागलं होतं

आठवतंय
दिलं होतंस एक वचन
विसरणार नाहीस कधी जपशील माझी आठवण
आठवतंय ना.............!

आता तुला सगळं जुने आठवेल की नाही कुणास ठाऊक नाही.!

आता तुला सगळं जुने आठवेल की नाही कुणास ठाऊक नाही
आता तुला सगळं जुने आठवेल की नाही कुणास ठाऊक नाही

सारे प्रहर
आपले शहर
गर्दीचा कहर

त्या गर्दीत तु मला आणि मी तुला शोधायचो
शोधता शोधता आपणच मग हरवायचो

एकमेकांची आठवण काढत खुप एकटे फिरायचो
जसे एकाच ट्रेनमध्ये वेगळ्या डब्यात शिरायचो

अधुन मधून दुर जायची आपली सवय तिथली
तुझं गाव कुठलं आणि पायवाट कुठली

एकमेकांची ऊगीच अशी चेष्टा करायचो
गोधंळलेले आपले चेहरे हसत हसत पहायचो

तीच चेष्टा खरी होईल कधीच वाटलं नव्हतं
गर्दीत तेव्हा डोळ्यात पाणि दाटलं नव्हतं

आता वय निघून चाललयं हलक्या हलक्या पावलांनी
त्यात मला वेढलंय पुन्हा तुझ्या जुन्या सावल्यांनी

आता एक एक सावलीत ऊन्हासारखे सारं लख्ख आठवतयं
एकट्यामधुन ऊठुन मला गर्दीत कोणी पाठवतेय

मी ऊठुन येईनही
मागे वळुन पाहीनही
मलाच शोधत राहीनही
गर्दीत हरवून जाईनही

तुला मात्र कुणी तुझे पाठवेल की नाही कुणास ठाऊक
तुला मात्र कुणी तुझे पाठवेल की नाही कुणास ठाऊक

आलीस तरी तुला सगळं काही आठवेल की नाही कुणास ठाऊक
आता तुला सगळं जुने आठवेल की नाही कुणास ठाऊक नाही
आता तुला सगळं जुने आठवेल की नाही कुणास ठाऊक नाही.

सळसळणारा वारा आणि सोन पिवळ्या रानात.......

सळसळणारा वारा आणि सोन पिवळ्या रानात
तुझं माझं भांडण होतं संध्याकाळच्या उन्हात

मी म्हणतो हे तुझं नेहमीचंच वागणं
रानामध्ये वेड्यासारखं वाट पहायला लावणं

तु म्हणतेस आपलं काही जमलं आहे मेटकुट
याची सा-या गावामध्ये सुरु आहे कुजबुज

कशीबशी आले अजुन उर फुलतो आहे
तुला काहीच कळू नये तुझी कमाल आहे

राग होतो अनावर तु बसतेस तोंड फिरवुन
वेळ मात्र कापरासारखी जात असते उडून

माझ्या मनात तु बोलशील तुझ्या मनात मी
बोलावसे वाटतय पण आधी बोलायचे कुणी

अखेरीला मध्ये पडतो सळसळणारा वारा
तुझ्या पदरामध्ये टाकतो गुरफटवून मला

मी हळुच उठून मागतो माफी तुझ्या कानात

मी हळुच उठून मागतो माफी तुझ्या कानात
तुझं माझं भांडण मिटतं संध्याकाळच्या उन्हात
सळसळणारा वारा आणि सोन पिवळ्या रानात

संध्याकाळ जवळ आली की............!

संध्याकाळ जवळ आली की माझं असं होतं
तुझी आठवण दाटून येते आणि मन पिसं होतं

माणसांमध्ये असुनसुध्दा मी अगदी एकटा असतो
अळवावरचा थेंब जसा त्यावर बसुन वेगळा असतो

मला व्याकूळलेला पाहून सुर्य क्षणभर रेगांळतो
इंद्रधनु होतो आणि सात रंगात ओघळतो

आभाळ झुकतं पश्चिमेला आणि थोडी कुदं हवा
वा-यावरती लहरत येतो तुझ्या आठवणींचा थवा

एकाएकी दरवळ उठतो रातराणी येते फुलुन
तु आता येते आहेस याची मला पटते खुण

पैजंणांची छमछम आणि कानामागे तुझे श्वास
चोहिकडे भरुन राहतात घमघमणारे तुझे भास

खरंच,
संध्याकाळ जवळ आली की माझं असं होतं
तुझी आठवण दाटून येते आणि मन पिसं होतं

मन उधाण वाऱ्याचे...

मायेच्या हळव्या स्पर्शाने खुलते...
नात्यांच्या बंधात धुंद मोहरते...
मायेच्या हळव्या स्पर्शाने खुलते...
नात्यांच्या बंधात धुंद मोहरते...
मन उधाण वाऱ्याचे... गूज पावसाचे...
का होते बेभान कसे गहिवरते...
मन उधाण वाऱ्याचे... गूज पावसाचे...
का होते बेभान कसे गहिवरते...
मन उधाण वाऱ्याचे...

आकाशी स्वप्नांच्या हरखून भान शिरते...
हुरहुरत्या सांजेला कधी एकटेच फिरते...
सावरते बावरते घडते अडखळते का पडते...
कधी आशेच्या हिंदोळ्यावर मन हे वेडे झुलते...
मन तरंग होऊन पाण्यावरती फिरते...
अन क्षणात फिरुनी आभाळाला भिडते...
मन उधाण वाऱ्याचे... गूज पावसाचे...
का होते बेभान कसे गहिवरते...
मन उधाण वाऱ्याचे...

रुणझुणते गुणगुणते कधी गुंतते हरवते...
कधी गहिऱ्या डोळ्यांच्या डोहात पार बुडते...
तळमळते सारखे बापडे नकळत का भरकटते...
कधी मोहांच्या चार क्षणाला मन हे वेडे भुलते...
जाणते तरी हे पुन्हा पुन्हा का चुकते...
भाबडे तरी भासांच्या मागून पडते...
मन उधाण वाऱ्याचे... गूज पावसाचे...
का होते बेभान कसे गहिवरते...मन उधाण वाऱ्याचे...

सांग सांग भोलानाथ...

सांग सांग भोलानाथ
अप्राईझल होईल का?
रोजची माझी लेटनाईट
फळाला येईल का?

रोज रोज लीड माझा
खुन्नस देतो भारी..
त्याच्यावरची पोस्ट मिळून
जिरेल का रे सारी....

भोलानाथ भोलानाथ....

दुचाकीची चार चाकी
होईल का रे गाडी..
डब्बल तरी खिशाची या
वाढेल का रे जाडी..

भोलानाथ भोलानाथ....

दरवर्षी जड जाई
अप्राईझलचं नाटक..
आवंदातरी उघडेल का रे
नशिबाचं फाटक...

भोलानाथ भोलानाथ...